Dunes of despair.

∞

Ze had de dagen niet meer kunnen bijhouden. Naar haar gevoel lag ze al eeuwen te dobberen in een vlakte die blauw was hoe ver het oog ook reek. In geen velden of wegen was lang te bekennen, enkel de golvende blauwe deken. Al die dagen had ze niks anders kunnen doen dan op haar rug op een vlot te drijven. De gesprekken met haar eigen geweten waren na een tijdje ook beginnen te vervelen.
Ze had overleven al lang en breed op haar buik geschreven. Ze had verwacht dat ze op zee dood zou gaan. Dat ze weg zou zinken in de diepte en opgesloten zou worden in Davy Jones' kist. Ze had haar waardige zeemansgraf al helemaal uitgestippeld en er een droom van gemaakt. Al bleef ze, wonderbaarlijk genoeg, nog steeds leven.
Haar leven had een hele andere wending gekregen toen ze wakker werd op een wit, prachtig strand, met haar houten maat die haar door de zee had gekregen nergens te bekennen.
Kom op! Waarom vond ze nu land? Ze was bijna over het randje van dood heen gekanteld, bijna, en dan kwam lang pas aanzetten? Dat had wel een paar dagen eerder mogen gebeuren. Ze rolde met haar ogen binnen haar kassen. Jezus, het universum had een gloeiende hekel aan d'r. Haar amberkleurige ogen keken schichtig om haar heen. Het was eb geworden, en de zee was enkele tientallen meters van haar weggekropen. Met veel moeite hees ze zich op haar fragiele pootjes. Nu moest ze wel van zichzelf zien te overleven, hoe weinig zin ze daar ook in had. Er was land, dus er was leven. Ze schudde even met haar kop en maakte toen haar weg richting de duinen, die er een stuk levendiger uit zagen dan deze lege zandvlakte. Een sappig konijntje zou heus niet in de leegte even voorbij haar neus komen zoeven.
In een duinpan had ze een bron regenwater gevonden die zich daar had opgehoopt, en niet was weggelopen/ Gulzig slobberde ze al het water naar binnen wat ze naar binnen kon krijgen. Toen haar dorst eindelijk was gelest liet ze zich op haar buik vallen in het helmgras dat beschermend om haar heen waaide, haar neus dichtbij het water en ze sloot haar ogen. Ze was van plan in slaap te vallen, tot haar maag hevig begon te knorren. ‘Urrghh,’ kwam er met wat moeite uit haar mond rollen. Waarom universum, waarom? Ze begon de kracht bij elkaar te sprokkelen om overeind te komen, totdat ze opeens wat geritsel in de bosjes hoorde. Ze klampte zich tot de grond vast en sloot haar ogen krampachtig. Ze snoof een geur op, echter kon ze niet plaatsen wat het was. Gewoon dood spelen, dan doen ze je niks. Het helmgras begon rechts van haar vervaarlijk te bewegen, het ritselde. Haar zintuigen stonden op scherp, doch probeerde ze zich slap voor te doen. Wees de dood zelve, probeerde een stemmetje in haar hoofd haar te ondersteunen. Echter vond ze het een erg vriendelijk maar nutteloze actie van hem.

- Ivy
Open, moet nog inkomen met haar. (: