ƒσяgινє уσυя єηємιєѕ вυт ηєνєя ƒσяgєт тнєιя ηαмєѕ

|| &є м м ι є
Forgive your enemies, but never forget their names.

^{De eerste zonnestralen braken door door het dichte bladerdek, maar het was te vroeg voor zelfs de vogels om te beginnen met hun lied. De bladeren hoog boven de grond produceerden hun eigen koor door zachtjes als een soort rammelaar voort te gaan. Het mooie aan het geluid was dat er geen einde aan kwam. Het begon met misschien wel de eerste boom van het bos, en die gaf het stokje door aan de volgende, and so on, and so on. De milde temperaturen van buiten waren enkel een beetje te voelen in de open plekjes waar het bladerdek dunner was dan andere plekken. Nu stond je weer in de schaduw, dan stond je in het warmste plekje van de zon.
De nieuwe dag begon zoals vele andere dagen: Je genoot van de natuur, merkte zelfs de piepkleinste dingetjes op en luisterde naar de omgeving. Tot vandaag de dag had de chihauha teef er een hekel aan.
"Dat is dan besloten: Hier kom ik níét meer, punt."
Tevreden over haar superieure besluit liep ze op haar witte korte pootjes verder. De chihauha was de draagster van de mexicaanse naam Hige. Dat sprak je uit als Hígay/Hígey, maar dat was ook wel het enigste mexicaanse aan haar. Ze sprak er geen woord van. Correctie: Ze wilde er geen woord van spreken. Nee, wilde je een lesje mexicaans kon ze je net zo goed naar een ezel sturen. Allemachtig nee, drommels lesgeven was absoluut niet haar favoriete bezigheid, vooral met een taal die ze maar half/half beheerste. Net als op een godsganse dag door het bos stampen. Je zou maar net zien dat ze volliep met teken aan het eind van zo'n dag. Nog een reden om een spuughekel te hebben aan het bos.
Het ergste aan zo'n zonnige lente dag ín een bos was nog wel het gezwijmel van alle andere mormels: 'gut, wat een mooie dag!' en daar ging dan een straaltje kwijl uit de grote bek - die tevens wel erg stinkt-. Pas op dat je niet verdrinkt ma'am.
De wind rukte haar cap van haar hoofd, en een geërgerde grom kwam uit haar bek. Zo'n dierlijke waarvan je niet wist dat die uit zo'n minuscule bek en lijf kon komen. Ja, daar was Hige wel goed in. Ze was dan misschien klein, maar omver lopen was moeilijk. Meer kon ze over zichzelf niet zeggen; ze had een hekel om zichzelf te beoordelen. Vele honden die ze had gezien en gesproken [ misschien wel uitgekafferd ] stempelden zich als 'wild' 'onbetrouwbaar' 'vals' en zo een hele lange lijst voort. Maar bij de eerste de beste tweebener met een snoepje met púppyoogjes om meer smeken. Dat was een echte afgang.
Natuurlijk was de witte teef niet het ideale voorbeeld wat betreft mensen. Het shirt-achtig iets was overduidelijk handgemaakt. Hándgemaakt, niet pootgemaakt. Hige maakte daar ook niet zo'n kabaal over, mensen konden net zo goed rundergehakt zijn, of koeiendrab. Met maar één uitzondering. Darcía. Het meisje dat overleden was aan kanker, en haar exbaasje. Ze hadden samen het rode truitje gekocht voor in de winter, en ze moest toegeven: allemachtig wat zat dat ding lekker! En heerlijk warm ook in de tijde van winter. En je moest toegeven, het stond haar stoer. Het stond haar onwijs stoer. Het truitje was het pronkstuk van Hige, eigenlijk ook omdat ze niets anders had.

De vogels waren wakker, en lieten dat horen met een schitterend lied. Fufu hier, fifi daar, tralala hier, trilili daar. En nogmaals leek alles weer betoverend mooi, als een ijskoude gil, gevolgd door een reeks grommen [ je kon bijna raden welke scheldwoorden ze gebruikte voor haar razernij ] en dan gesputter. Oorzaak: De kleine teef was in een voor haar diepe plas modder gevallen, en was vies. Nog iets waar de diva een hekel aan had. Miss Sterallures natuurlijk weer. En haar rode truitje natuurlijk ook weer smerig. Nog even en dat rotding ging slijten. Gudverredeume. Natuur moest haar natuurlijk terugpakken voor alle tierelatijen over haar - of, waarvan ze sterk overtuigd was: Het - en alle vernielingen van kostbare bezittingen [ bloemen, takken, gras etc ] en beboette haar door haar trui te laten vergaan. Nu nog niet, maar later vast en zeker wel. En dan? Smeken bij de sint voor een nieuwe? God nee. Ze ging nog liever dood.
"Ay Caramba!' riep ze uit toen ze het echte eindresultaat zag. In de weerspiegeling van een nabijgelegen plas water zag ze dat bijna alles onder de modder zat. "Atoyaatl tlatlacoa!' foeterde ze weer. Eigenlijk was mexicaans geen taal, de meesten spraken Nahuatl eigenlijk. Of spaans. Ze kon ze allebei gebrekkig spreken. Maar dan ook gebrekkig. Wat ze nu zei was iets van the river does harm zoiets. Het was niet bepaald uit te leggen. Het floepte er uit, net als de meesten nederlands [ of is het honds? ] praten, en zo zij ook in deze maatschappij hoorde. Ze sprak meer vloeiend nederlands aka honds dan Nahuatl, en dat terwijl dat haar moedertaal was [kan dat ei'k wel? je moedertaal slechter spreken dat één of ander miezerig taaltje dat hier erg populair scheen te zijn? ]. De kans was nihil dat ze hier ooit levend uitkwam, dus had ze zich aan alles en iedereen aangepast om ook maar iets te verstaan van wat ze hier allemaal raaskalden. Maar ze had het overleefd, en alles was goed met haar.
Except natuurlijk dat ze onder de vervloekte modder zat en haar capuchon niet goed op haar hoofd zat. No way dat ze dat alleen kon doen. Hulp vragen was nooit haar specialiteit, maar voor haar mooie blits imago had ze het truitje nodig. Bovendien had ze lekker warme oren gekregen.}

^{Het is warm weer.
Duidelijk niet? ‘Het is mooi weer’ was een constatering, maar ook een typische zin. Het was typisch omdat het vaak als openingszin werd gebruikt. ‘De zon schijnt, de vissen blubben, de krekels kraken..’ dat hoorde je nu al zo vaak.
Maar oke, terug naar mijn intelligente gedachtegang: Het is warm weer. Wat ik dan lekker vind is 16 tot en met 19 graden in zijn maximaal, niet kouder, niet warmer. Precies goed.
Om het gesprek nog verder te laten gaan kan je altijd nog vragen: Waarom is het warm weer? Met het intelligente antwoord: ‘Omdat de zon schijnt.’ En dan tevreden over het goede gesprek zou je weglopen, want weet je: Ik denk niet verder. Waarom is het warm weer? Omdat de zon schijnt. Punt. Volledig tevreden is het gesprek afgerond. Zou ook nooit meer aan bod komen.

Mijn aandacht wordt afgeleid door een bekende geur. Mijn neus draait die richting op, een tikkeltje geheven. Met trillende neusgaten probeer ik de geur nog verder in me op te nemen. Ik zou toch zweren..
‘Boeh!’ schreeuwt een kleine hond terwijl die met een duiksprong uit de bosjes kwam.
Het enige om mezelf te verweren was een luide kreet. Jeesz wat was ik geschrokken geweest. Van mijn eigen zusje nog wel : Bloempje. ‘Oh, ben jij het maar,’ mompel ik, duidelijk opgelucht dat het niet één of andere pedofiel was.
‘Moest jij niet bij mama blijven? Die is nu waarschijnlijk hartstikke ongerust!’ klinkt mijn stem zorgend.
Bloempje had zich inmiddels in een deuk gelachen en rolde nu met stuiptrekken over de grond te rollen, ik rol met mijn ogen; zo grappig was het nou ook weer niet. ‘Hahaaaa! Je had je gezicht moeten zien Emm!’ Ik knik, een beetje geërgerd, kom nou op met dat antwoord verdikkie. ‘Om eerlijk te zijn,’ begon Bloempje, nu weer rustig ademend, ‘ik ben haar een soort van kwijtgeraakt.’ Ik kijk nu recht in de ogen van een kleine kwetsbare hond, niet mijn irritante zusje. Ik glimlach begaan en ga zitten. ‘Nou, dat is een beetje dom Bloempje, hoe kun je mám nou kwijtraken?’ Bloempje reageert met een scheef hoofd; die wist het dus niet. Lekker.
‘Nouja, dan gaan we toch samen zoeken?’ Stel ik vrolijk voor, haar oren al blij spitsend.
En zo gezegd, zo gedaan, we lopen door het bos. Twee jonge honden, totaal verdwaald – niet dat ik dat ooit ga toegeven – en zoekend naar de moeder. Net zoiets als het zoeken naar een naald in de hooiberg natuurlijk. Wel in dit land.

Na een tijdje gezocht te hebben, begint Bloempje te sjokken, en als de schemering valt ploft de jonge hond uitgeput neer. Een klein straaltje kwijl verlaat haar bek. Ik zelf moet toegeven ook de pijn in haar poten te voelen van het rennen en lopen, en natuurlijk het tussendoor spelen, en ik drink wat bij een regenplasje wat nog niet opgeslurpt was door de aarde. Algauw volgt Bloempje mijn voorbeeld. Opgelucht dat de dorst voor ons, beide honden gelest is, ploffen we weer neer en doen hun ogen dicht, nadat we natuurlijk tegen elkaar welterusten en dat soort degelijke tegen elkaar hebben gezegd. De slaap betreedt ons lichaam zodra we ontspannen.

Witte tanden schitteren in het vroege ochtendzonnetje. De krul in de tong verdwijnt en de bek wordt slaperig gesloten. ‘Goedemorgen Bloem,’ zeg ik slaperig. Ik rek me even uitgebreid uit en schud dan de bladeren uit mijn vacht. Bloem reageert natuurlijk niet, en ik voel me gedwongen haar ruw heen en neer te schudden: Dat is de enige manier natuurlijk. ‘Sodemieter naar hel. Laat me slapen.’ Krijg ik het woedende gegrom naar mijn kop geslingerd.
Geïrriteerd rimpelt mijn snuit. Chagrijn. ‘Best doornroosje, ik ga eten halen. Nog iets te wensen your majesty?’ smeet ik haar toe. Spelbreker.
Even later, vrolijk banjerend in de overgebleven bladeren van de winter, neemt mijn stemming weer de richtlijnen van vrolijkheid aan. Gelukkig maar, ik heb namelijk geen zin om chagrijnig te worden op deze mooie dag. Ik zing hier en daar wat mee met de vogeltjes: Lalala, lilili maar af en toe ook een ritme ertussenin.
‘BLOEM KOM UIT DIE BOSJES!’ brul ik woedend als ik weer geritsel achter mij in de bosjes hoor. Die hond was zojuist niet meegegaan omdat die wilde slapen. Weer dat geritsel, en ik weet dat Bloempje allang naar mij geluisterd zou hebben. Ik steek mijn kop over de struiken heen en zie daar een rode vlek. Ik schrik me helemaal de sodemieter en keer als de wiedeweerga om. Of nee: Ik zíe mezelf al rennen, ik ben zelfs al aan het eind van het bos. Maar in werkelijkheid sta ik nog steeds te staren naar de rode trui. FOUT! Schreeuwt mijn hoofd, en langzaam onderga ik de hersensignalen die mijn poten laten bewegen. Als sneller dan voorheen ren ik naar de richting waar ik en mijn zusje hadden geslapen, het nadeel was het best wel ver was. Blijkbaar had ik best lang gelopen.
Bloem! Reageert mijn verstand bij het zien van mijn kleine zusje. Ik tover een glimlach op mijn gezicht: De reis was niet compleet nutteloos geweest, ik was namelijk een konijntje tegen gekomen wat zijn pootje had gebroken. Dus toeval voor Emmie, want die hoeft maar drie seconden van het pad af te wijken om het beest te pakken. Gelijk eten voor ons. ‘Hey Bloem. Ik heb een konijntje voor ons. En pas op: Er loopt ergens een vreemde rond in het bos. Het kon ook niet anders, maar wie weet is die niet aardig.’
Bloem valt het konijntje vrolijk aan en negeert mijn woorden. Kleine zusjes ook altijd.

‘Tikkie!’
Ik spurt achter mijn zusje aan die me zojuist had aangeraakt met haar snoet. Wat een kinderachtig spelletje, maar voor mijn zusje was het helemaal geweldig natuurlijk.
‘Bloem?’ mompel ik verbaast toen die opeens halt hield. Ik spurt haar een beetje voorbij, maar uiteindelijk sta ik naast haar en kijk bezorgd naar haar. ‘Zup? Vormde ze met haar mond. Maar wat Bloempje enkel kon doen was met haar snuit wijzen naar precies dezelfde hond als net. Die met de rode trui. ‘E.. En wie bent u?’}

You teach the live you live.

Niet af. XD