Summertime sadness

Vier paar poten sopten weg in het ongelijke pad. Her en der werd het gras opgevuld door een aantal bloemen die haast alle kleuren van de regenboog hadden om de boel op te vrolijken. Het was een feit dat dit veldje prachtig was, maar toegeven wilde de gekleurde teef niet. Over haar lijk dat ze positief commentaar ging geven over een eiland waar ze zich op dit moment niet wilde bevinden. Ze miste haar thuis en ze miste haar dagelijkse en simpele routine.

“...When you’re asked a question, find me, and answer it as honestly as possible.” Alhoewel haar meeste soortgenoten en zo ook de honden die ze als vrienden beschouwde de taal waarin het baasje sprak niet konden verstaan, wist ze de woorden prima te ontcijferen. In elk geval, zover dat mogelijk was voor een dier als zij. Ze was erg intelligent en na een aantal jaren had ze flink wat woorden opgepakt en wist ze wat het inhield. Het was fascinerend hoe de mensen met elkaar communiceerden. Zelfs al deden ze elkaar nog zoveel kwaad, mensen hadden toch iets interessants. Het was dat veel andere honden geen kennis hadden gemaakt met mensen of ze zelfs nog nooit hadden gezien. Ze waren in het wild geboren en hadden nog nooit in 'gevangenschap' geleefd, zoals ze dat noemden. Prima, maar zo kon ze haar ervaringen niet delen. Niet dat dit haar heel veel uitmaakte; communicatie en contact met de wezens hier wilde ze toch niet. “Even if what I think is horrible?” De stem van het meisje, de dochter van de baas, stond in haar geheugen gegrift. Fall kon de stemmen en de klanken van de twee personen gemakkelijk in haar hoofd terugvinden. Hele gesprekken afspelen in haar gedachten. “Especially if what you think is horrible.”

Gefascineerd staarde ze omhoog - twee helderblauwe pupillen brandden zich vast in merkwaardig gesteenten. Het ding kon je benoemen, het was namelijk een grot. Toch had het niet de normale gladheid en leek het steen niet zo mooi gehouwen als het normaalgesproken moest zijn. De ingang van deze grot - of grotten om eerlijk te zijn - werd versierd door allerlei puntvormige stekels. Fall stak haar neus omhoog, snoof aan het ding wat was voorzien van een klein laagje water. Het had vast geregend. Door haar kleine onderzoekje had ze een andere geur over het hoofd gezien en viel het pas op dat iemand achter haar stond toen ze een ademhaling hoorde. “W- Wie ben jij?” kirde ze, terwijl ze zich omdraaide en haar oren wat naar achteren trok.