We are like sunshine and rainclouds (Laika)

De eindeloze stilte waarin ze de afgelopen dagen verkeerde hield abrupt op wanneer de twee hondenlichamen tegen zand knalden. Fall was uitgerekend precies op haar snuit gevallen, waardoor kleine korreltjes aan haar zwarte neus kleefden en het voelde alsof haar reukorgaan ingedrukt was. In eerste instantie was ze lichtelijk verbluft, voornamelijk aangezien ze niet verwacht had ooit op vast land te geraken. Haar zus naast haar was schijnbaar ook naast haar gevallen, aangespoeld door de wilde golven, maar daar besteedde ze geen aandacht aan. Die zocht het zelf maar uit. Haar eigen vacht was vies, de gekleurde haren plakten aan haar lichaam en werkelijk alles was bezaaid met een laag zand, plus dat ze het koud had. Nee, wanneer ze zelf in dit soort situaties verkeerde kon het haar niets schelen hoe de teef naast haar zich voelde. "Mijn vacht!" kermde ze geërgerd, waarna ze haar poten in de juiste positie probeerde te krijgen om op te kunnen staan. Dit lukte. Meteen kneep ze haar ogen geheid dicht toen ze opkeek. De zon was erg fel en ondanks ze bijna geen kleuren kon zien deed het licht pijn. Met moeite - haar pootjes deden zeer en haar lijf voelde aan alsof het een jaar geen beweging had gehad - wist ze een stukje te lopen, schudde ze haar vacht uit en wendde ze langzamerhand aan het zonlicht. Overdreven luidruchtig zuchtte ze, om zich vervolgens om te draaien en haar blauwe ogen op die van Laika te richten. Ze besloot niets te zeggen. Ten eerste was ze niet in de stemming om woorden vuil aan iemand te maken en ten tweede kon ze van haar zus toch alleen maar vrolijk gepraat verwachten. Niet dat ze iets tegen de persoonlijkheid van Laika had, alleen was haar optimisme soms behoorlijk irriterend. Maar ja, zij irriteerde zich nogal snel. Toen ze omkeek, viel haar op dat het gebied wat ze betreden had erg groot was. Vanaf deze afstand kon ze natuurlijk niet zien hoe groot het was, maar het was enorm. Een eiland, honderd procent zeker. Tenzij ze aan de kust van een land was, maar dit leek haar niet. Dan had het er anders uitgezien. Deze kust ging immers ook over in iets wat leek op een bos. "Het is een eiland, Laika," liet ze de andere Australische Herder weten met een grimmige blik op haar gezicht. Fantastisch. Dit werd vast heel erg leuk! Niet dus. "Ik ga," meldde ze haar vervolgens en zonder haar nog een blik of woord te gunnen draaide ze zich om en liep ze met haar zwierige staart en sierlijke passen in de richting van de bossen, de kust op.

Met een hard lawaai klotsten de golven tegen de houten buitenkant die zich om de boot hulde. Een huls die was gebouwd om de boot te kunnen beschermen tegen harde stormen en hoge golven. Altijd had ik gedacht dat het bootje stand zou kunnen houden tegen de barre weersomstandigheden. De boot had dan wel een tere uitstraling en ook was het lang niet zo groot en modern als een echt schip, toch vertrouwde ik de navigatie van de boot blindelings. Nooit was er een probleem geweest, nooit had er ook maar iets begeven. Maar nog nooit waren we in een storm als deze terecht gekomen, iets dat ik me nu pas realiseer..
Het geluid van de krakende boot was oorverdovend en ik voelde hoe ik met de schokken van de boot mee bewoog. De windvlagen suisde met een onvoorspelbare snelheid langs mijn oren en met mijn ogen tot spleetjes geknepen probeerde ik de situatie in me op te nemen. Maar het water en de wind hinderde me op alle manieren die maar mogelijk waren. Ik voelde hoe de angst me bekroop en hevig begon ik te rillen toen een lading ijskoude druppels tegen mijn doordrenkte vacht uiteenspatte. Vreselijk was het, de angst en de kou die iedereen in zijn greep leek te hebben. De zekerheid of iemand van de bemanning het zou overleven was zodra de eerste lading water het tere bootje overmeesterde totaal verdwenen. Voor een moment draaide ik mijn kop in de richting van Fall, die zich hevig trillend in een hoekje had gevestigd. Ik wilde iets zeggen, iets wat de situatie beter zou maken. Maar er was niets wat ik zo snel wist te zeggen. Net toen ik naar haar toe wilde rennen om haar te kalmeren, weerklonk er een schelle schreeuw die alle geluidsbarrière's leek te doorbreken. Verschrikt draaide ik mijn kop om in de richting van het geluid, recht in de angstige ogen van Akir. De zee jongen was één van mijn beste vrienden op zee en met grote ogen keek ik toe hoe Akir door een schok van het water naar achteren wankelde. Hoe hij schreeuwde om hulp, maar niemand hem kon horen door de suizende wind. Hoe hij met zijn handen wild om zich heen zwaaiend de dreigende zee tegemoet kwam. Met gespitste oren rende ik over het natte dek heen, luid blaffend. Hem op deze manier te laten weten dat ik hem had gehoord en ik er alles aan zou doen om hem te redden. Nog een schreeuw weerklonk uit Akir's mond en net toen ik hem naderde en zijn broekspijp wilde pakken, zag ik hem met een grote plons in het donker uitziende water belanden. Ik zette een hoog geblaf in, dat door merg en been ging. Op mijn poten steunend hing ik over de reling, hiermee te proberen een glimp van Akir op te vangen. Nee! Nee, blijf leven! Akir! Ik jammerde en zonder te aarzelen zette ik me af van de rand. De kou die in mijn lichaam trok toen ik het water raakte was onbeschrijfelijk. Wild om me heen banend keek ik rond, in de hoop Akir boven water te kunnen trekken. Maar de hoop verging toen ik me omdraaide, en zag hoe de boot langzaam bezweek onder het water.
"Fall! Fall!" Met tranen in mijn paniekerige ogen keek ik om me heen. Een kleine stoot zorgde ervoor dat ik me omdraaide en ik recht in het met angst bezaaide gezicht van mijn zus keek. Een gevoel van opluchting ging door me heen toen ik haar weer bij mijn zijde had. Met mijn ogen keek ik om me heen en ving ik een glimp van een houten plank op. Samen met mijn zus zwommen we in de richting van het stuk verrotte hout dat een eindje verderop dreef. Met mijn verkleumde poten trok ik mezelf op het hout, waarna ik Fall hielp. Nog altijd was de kou ondraaglijk en voelde ik een vreselijke combinatie van hels verdriet en angst. Met woeste bewegingen dreven we verder weg van de boot die langzaam in het water verdween en met gesloten ogen drukte ik me dichter tegen mijn zus aan. Ik wilde niet zien hoe we alles wat ooit ons leven was geweest achter ons lieten, ik kon het niet zien. Maar ik was me er sterk van bewust dat alles wat we gewend waren zou veranderen, als we het überhaupt zouden overleven..

Luid hoestend belandde Laika met haar kop in het zand. De kracht van het water had ervoor gezorgd dat ze zonder moeite te doen aan land werd gespoeld. En dat was maar goed ook, ze had namelijk geen energie meer over. Dagenlang hadden ze rondgedobberd, op een stuk hout dat hun levens had gered. Ze hadden geen eten gehad en het zoutgehalte van het water was te hoog geweest om te drinken. Er was niks dat ze hadden kunnen doen, enkel wachten en hopen. Hopen op land, hopen op een schip dat zou passeren en hun zou zien. Maar in eerste instantie had het hopeloos geleken. En toen er eindelijk land in zicht was geweest, had ze het in eerste instantie niet kunnen geloven.
Laika probeerde zich op te hijsen, maar slaagde hier niet in. Dus rolde ze zich op haar zij om vanuit haar ooghoek naar Fall te kunnen kijken. Toen ze haar binnen haar blikveld kreeg zag ze dat ze als was opgestaan, maar totaal geen aandacht aan haar besteedde. Iets dat ze al verwacht had van haar. "Het is een eiland, Laika," Toen Laika ophield met hoesten, verliet haar keel een korte zucht. Een eiland? Ergens had ze gehoopt op vast land, maar op dit moment voldeed elk stukje land aan haar eisen. Langzamerhand kwam Laika overeind en liet daarbij een kort gekreun horen. Alle haar spieren waren nog altijd verkleumd door de kou en haar poten waren nog altijd gevoelloos. Maar op dit moment was ze allang blij dat ze de reis op zee hadden overleefd.
Net op dat moment liet Fall weten dat ze wegging en ergens had ze het idee dat haar zus niet erg blij was dat ze hier aangespoeld waren. "Wacht, ik ga met je mee!" reageerde ze, waarna ze haar zus langzaam achterna kwam. Zodra ze de zee haar rug had toegekeerd keek ze tegen een immens groot bosachtig gebied aan. Het gaf een beetje het idee van een regenwoud. Voor een moment slikte ze. Wat stond hun te wachten op dit eiland? Laika keek haar zus even aan en begon vervolgens te praten. "Fall, we moeten wel bij elkaar blijven. Dit is onbekend gebied voor ons en wie weet wat we in dit gebied kunnen tegenkomen.."

“Ik vind het allemaal prima, maar verwacht niet dat ik me om jou bekommer.” Fall snoof en stopte om een aantal seconden te wachten en zo de aantal meters afstand tussen haar en Laika te verminderen. De kleine zandkorreltjes schuurden als een soort scrub langs de kussentjes van haar poten. Dit zou de eerste paar dagen - zou ze überhaupt zo lang op dit eiland vast blijven zitten? - ruw aanvoelen maar zou later zacht aan gaan voelen. Mooi, want ze bekommerde zich wel over de status van haar lichaam, zelfs van haar donkergetekende voetjes.
Haar kop was inmiddels alweer omgedraaid en haar ogen staarden vooruit; kijkend naar het eindeloos uitgestrekte veld. De enige verandering was het zand in aarde en de open vlakte in de in schaduw gehulde bossen. Niets bijzonders, niets ongewoons maar naar haar afkeuring wel prachtig. Het deed haar niet goed de natuur in zo'n goede stand als deze te zien - en waarom niet? Omdat haar liefdadige zus hier dol op was en het gebied haar hoogstwaarschijnlijk liet fascineren. Dat betekende niet alleen dat Laika alles wilde ontdekken en verkennen, maar zo ook dat de tijd dat ze hier zouden verblijven van een uur naar een paar dagen tot misschien wel een paar weken kon veranderen. Of misschien altijd.
De hond zuchtte, draaide haar oortjes naar achteren en naar voren en richtte haar snuit vastberaden omhoog. “Wat denk je nou Laika? Wij kunnen beiden prima voor onszelf zorgen en ik ben er vrijwel zeker van dat een ander klimaat of iets dergelijks ons niet klein krijgt. Of mij, om beter te zijn.” Ze klonk nu wel behoorlijk zelfzuchtig. Eerlijk gezegd klonken de woorden harder dan dat ze zich in haar hoofd hadden afgespeeld en zou ze achteraf een lichtelijk schuldgevoel in haar binnenste krijgen. Nu was het niet hetgeen waar ze zich over bekommerde. Wat nu het belangrijkste was, was de vraag hoe ze hier vanaf zouden komen. Om eerlijk te zijn kon ze zelf ook wel indenken dat hier niet één twee drie een oplossing op te vinden was. De enige manier om hun gedachten op nul te zetten was door middel van wat voedsel en drinken te zoeken om op kracht te komen, even uit te rusten en zo op ideeën komen. Hoewel ze dat plan verafschuwde moest ze toegeven dat dit ronduit het beste was. “Het spijt me Laika, ik moet het niet op jou afreageren,” zei ze mompelend, de woorden onwillig over haar tong rollend. “Laten we het erop houden dat het verstandig is wat te eten en te drinken, wat uit te rusten en een plan te bedenken.”