I'm afraid of time~

De kleine waterdruppels die hoog opspatten door het vallen van de watervallen werden zo opgelicht door de heldere zon, dat het pijn deed en ronduit irritant dat het constant in haar ogen prikte. Maar ze liet zich niet afleiden door dat, noch de zon, noch het kabaal dat het water maakte. Haar concentratie was op de vage retriever gericht die niet juist gedrag toonde.
De hond had loom geantwoord. ‘Natuurlijk niet.’ Ja pfft, wat dacht hij dan wel niet wie hij was. Was het normaal om dat te doen ofzo? Hadden zijn ouders hem niet opgevoed ofzo? Manieren manieren, sommige beesten wisten ook niet wat het waren. Daar kon je de ouders op berispen, maar ook op de vreselijke aarden van de mismaakte pups, die voor altijd pups zouden blijven, maar dan in de gedaante van een volwassen hond. Ze geloofde dat deze hond dat was, maar volgend haar dacht hij ook dat hij zelf heel wat was. En dat deed haar ergeren. Weer zo'n macho van: "Oeh kijk mij stoer zijn, ik ben geweldig dapper, en óh zo mooi!" Ze bromde binnensmonds. Ze had echt een hekel aan die honden, dus ze had een hekel aan deze hond.
De pup had piepend op haar geantwoord. Het was juist wat ze had verwacht, en de pup keek álles behalve blij. Toen de hond het pupje onzacht op de grond had laten vallen kroop die piepend weg. Waarschijnlijk naar zijn nestje met mama, papa, broertjes en zusjes. Hij zou zich wel redden, zo niet, dan zou hij leren dat hij niet weg van z'n nest moest gaan. Uiteindelijk zou hij wel weer terecht komen. Ze keek de pup na en richtte haar amberkleurige ogen weer naar de retriever.
‘Nu naar je zin?’ Ze knikte zelfvoldaan, maar voordat ze haar mond weer open kon doen ratelde de hond weer verder. ‘Bovendien, natuurlijk was het niet de bedoeling dat ik de pup mee droeg.’ Ze trok een wenkbrauw op. Justemdebustem. Dat klopte van geen kant. ‘Dus je wilde zeggen dat die pup per ongeluk in je bek kwam te hangen, of dat dat beest vrijwillig lekker in je kleffe bek ging hangen?’ vroeg spottend aan de reu. Wie dacht hij wel niet wie hij was. Het klopte voor geen kant wat hij zei. Ze wilde zich alweer opdraaien om deze hond de laten zijn wat hij was en zelf, in haar eentje, weer lekker verder te gaan, maar het koppige beest had zijn mond alweer open getrokken.
‘Heb je trouwens niets beters te doen dan hier een beetje stom staan lopen te staren en de eerste de beste die je ziet aan te spreken over dingen die niet kloppen aan zijn verschijnen?’ Het toontje van de reu beviel haar niet. Voordat ze ook maar kon antwoorden was hij alweer door aan het ratelen. ‘Of ben je te depressief door het idee dat je hier vast zit op dit eiland. Voor altijd.’ Ze grinnikte van zijn stomme toontje. Hij was zo dóm, hij was zo'n enorme sukkel, zo ernstig dat hij zelf dacht dat hij slim was. En dat amuseerde haar. Honden die zo onwetend waren, waren puur leedvermaak, pure amuse voor honden met een beetje hersens in hun koppen.
‘Punt één: Natuurlijk heb ik betere dingen te doen, ik wilde je net de rug toe keren, maar een imbeciele lul hier hield mij op in dat proces, plus dat het onvriendelijk is iemand niet aan te kijken als je een gesprek met diegene voert. Kijk, ik ben hier wél opgevoed, in tegenstelling tot andere honden in dit gezelschap,’ sprak ze met een ronduit spottende en sarcastische toon. Ze hield even een pauze om de informatie - dat waarschijnlijk een grote hoeveelheid was voor de domme reu hier - en begon toen met haar tweede punt. ‘Punt twee: Niets is voor altijd. Ik ben hier ook gekomen, dus wie zegt dat ik op dezelfde manier niet weer terug kan.’ Ze hief arrogant haar neus in de hoogte. Ja, ze wilde hier weg, ze wilde weer naar vast land, waar ze makkelijk kon leven en meer lol kon hebben dan hier. Vooral dat tweede punt. Het was hier zo uitgestorven en dood, dat het om te janken was. Ze keek met haar ogen weer scherp naar de reu. ‘Punt drie: Ik ben niet depressief, misschien vind ik dit eiland wel helemaal top, geweldig, subliem, dat weet jíj niet.’ Ze had alles zo snel achter elkaar gezegd, dat de reu er onmogelijk ook maar een woordje tussen had kunnen proppen.

Words: 751
Note: ××